Το άγριο λινάρι είναι ένα από τα πρώτα φυτά τα οποία εξημέρωσε και καλλιέργησε ο άνθρωπος κυρίως για την ίνα του βλαστού του με την οποία έφτιαχνε τα πρώτα ρούχα του.
Συνεχίζει να φυτρώνει στην άγρια μορφή του διάσπαρτα, ένα εδώ και ένα εκεί, σε μικρές φωλίτσες στους ελαιώνες και τα δάση του Αγίου Όρους όπου το φωτογραφήσαμε.
Το άγριο ως λέξη, σημαίνει αυτό που ζει στους αγρούς , το ελεύθερο , το τραχύ , το ανυπότακτο και το λινάρι , ο μικρός άγριος λίνος το αποδεικνύει.
Αποτελεί ένα θαύμα της φύσης να βλέπεις αυτό το αδύνατο φυτό να λικνίζεται στο παιχνίδισμα του ανέμου , να τρεμοπαίζει το γλαυκό ανθάκι του χορεύοντας πάνω στον ινώδη λεπτεπίλεπτο βλαστό !
Γλαυκό είναι το χρώμα του, όπως το αντιλαμβάνονται τα ανθρώπινα μάτια μας , είναι το ανοιχτό γαλάζιο χρώμα του ελληνικού ουρανού .
Τα φυτά όμως δεν πολυνοιάζονται για την ανθρώπινη αισθητική απόλαυση αλλά για την επιβίωσή τους .
Το χρώμα του άνθους των φυτών είναι ένας οργανωμένος τρόπος επίτευξης του στόχου τους που δεν είναι άλλος από την επικονίαση και τελικά την ( άγρια) επιβίωσή τους .
Είναι ο τρόπος να προσελκύσουν τα μυριάδες έντομα στο άνθος τους και στη γύρη τους.
Το πιο γνωστό είναι μεν η μέλισσα αλλά στην φύση υπάρχουν εκατομμύρια έντομα τα οποία προσελκύονται από τα χρώματα των φυτών.
Παρεμπιπτόντως να πούμε ότι τα φυτά έχουν αναπτύξει και άλλους τρόπους και μηχανισμούς για να κάνουν τη δουλειά τους, τα αρώματα , τα σχήματα κ.τ.λ .
Όπως έχει αποδειχτεί από μελέτες, κατά την εξελικτική πορεία αφού προηγουμένως στα έντομα δημιουργήθηκαν τα αισθητήρια όργανά τους και μάλιστα πολύ πριν την εμφάνιση των ανθοφόρων φυτών , τα φυτά με ένα είδος νοημοσύνης αντιλήφτηκαν τις προτιμήσεις των εντόμων και δημιούργησαν τα αγαπημένα χρώματα των εντόμων για να τα προσελκύσουν στο λουλούδι τους.
Είναι έξυπνα τα φυτά!
Να προσθέσουμε επίσης ότι το γλαυκό χρώμα του άγριου λιναριού που για τον άνθρωπο συμβολίζει το χρώμα της σοφίας ( εξού και γλαύξ η κουκουβάγια , το πουλί της σοφίας ), τα έντομα το βλέπουν ως λαμπερό μπλε επειδή τα έντομα βλέπουν άλλα μήκη κύματος του φωτός και του χρώματος…
Το λινάρι είναι ετήσιο φυτό και οι κυριότερες ποικιλίες του είναι δύο κατευθύνσεων, όπως γράψαμε και παραπάνω. Αυτές που καλλιεργούνται για τις ίνες τους και λέγονται κλωστικές και αυτές που καλλιεργούνται για τα σπόρια τους από τα οποία βγαίνει ένα είδος λαδιού το λινέλαιο.
Στο φλοιό του βλαστού υπάρχουν πολλές ίνες που τον σταθεροποιούν, αυτές είναι οι κλωστικές ίνες οι οποίες χρησιμοποιούνται στην κατασκευή νημάτων και υφασμάτων. Οι ίνες αποτελούνται από μεμονωμένα κυλινδρικά κύτταρα που συγκρατούνται μεταξύ τους από διάφορες κολλώδεις ουσίες.
Το λινάρι ήταν η μόνη φυτική ίνα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για την υφαντουργική, το μετάξι και το μαλλί είναι ζωικές ίνες οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν πολύ αργότερα και ακολούθως άλλα κλωστικά φυτά με το βαμβάκι να κυριαρχεί από την βιομηχανική επανάσταση και μέχρι εσχάτως.
Πόσο παλιά ο άνθρωπος χρησιμοποίησε το φυτό αυτό δεν μπορεί να πει κανείς με σιγουριά. Για πάρα πολλά χρόνια γνωρίζαμε ότι αρχαιολογικές έρευνες επιβεβαίωσαν την ύπαρξη σπόρων και λινών υφασμάτων στη Βαβυλώνα (7.000π.Χ) και σε πόλεις των Άλπεων (5.000 π.Χ.).
Τελευταία ανακοινώθηκε ότι το λινάρι χρησιμοποιούνταν από τους προϊστορικούς ανθρώπους πριν 34.000 χρόνια! Και τα αποδεικτικά στοιχεία βρέθηκαν από αρχαιολόγους κατά τη διάρκεια έρευνας σε σπηλιά στην Γεωργία.
Πρόκειται για τις πιο παλιές, επεξεργασμένες από τους προϊστορικούς ανθρώπους ίνες που έχουν βρεθεί , από άγριο λινάρι, μη καλλιεργημένο, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να φτιάξουν ύφασμα, κλωστές, ρούχα, σχοινιά και καλάθια, σύμφωνα με την ανακοίνωση των ερευνητών που δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό περιοδικό Science.
Εξάλλου η ύφανση, και είναι μία από τις αρχαιότερες ασχολίες των ανθρώπων. Την εποχή που ιδρύθηκαν οι πρώτες πόλεις, η παραγωγή υφασμάτων ήταν ήδη εκτεταμένη. Όμως σημαντικές ποσότητες υφασμάτων διασώθηκαν μόνο σε δύο αρχαίους πολιτισμούς: τον αιγυπτιακό όπου βρέθηκαν λινά υφάσματα χρονολογούμενα προ του 4000 π.Χ. , αλλά και στις πυραμίδες μερικές από τις μούμιες ήταν τυλιγμένες με λεπτές λωρίδες από λινό ύφασμα καθώς και τον πολιτισμό των Ίνκα στο Περού βρέθηκαν βαμβακερά και μάλλινα.
Στις Ινδίες το βαμβάκι εμφανίζεται περί το 2000 π.Χ., ενώ το μετάξι στην Κίνα περί το 2500 π.Χ.. Από την Αίγυπτο το λινάρι φαίνεται ότι διαδόθηκε στις άλλες χώρες της Μεσογείου και στη συνέχεια στην υπόλοιπη Ευρώπη όπου καλλιεργείται μέχρι σήμερα.
Το ύφασμα από λινάρι είναι πιο ανθεκτικό και γυαλιστερό από το βαμβάκι. Από τις κιτρινωπές ίνες του φυτού αυτού κατασκευάζεται η συνώνυμη κλωστή, η οποία είναι ανθεκτική με υπέροχη γυαλάδα. Είναι ιδανικό για το καλοκαίρι, διότι είναι δροσερό και απορροφητικό, αφήνοντας το σώμα να αναπνεύσει ελεύθερα! Τσαλακώνει όμως σχετικά εύκολα, σε αντίθεση με τα λινά με συνθετικές προσμίξεις.
Ευκαιρία , λοιπόν , να φορέσουμε λινά ρούχα αυτό το καλοκαίρι με τους συνεχόμενους καύσωνες τιμώντας την ιστορία του …